23 okt 2010

Een gebroken hart

Oke, ik zit er even doorheen.

Ik wil even geen dansschool meer van binnen zien. Heel raar eigenlijk als je 11 jaar danst en dat altijd mijn passie is. Of is het dat geweest? Eerst was het raden waarom ik niet was aangenomen in bijvoorbeeld Haarlem maar als je dan foto's ziet van oude klasgenootjes en je ziet er dan een meisje bijstaan die je al eens eerder hebt gezien en die zo stijf is als een hark maar wel slank nou dan weet je het wel. Wat eigenlijk nog veel erger is, is dat ik er niet eens zo heel verdrietig over ben.

Een paar meisjes die ik ken die nu daar op school zitten gaan elk weekend uit. Niks mis mee maar dan zijn ze ook meestal dronken en ze roken. Roken doen ze elke dag maar dat maakt niet uit. Ik hou niet van stappen. Ik rook niet want dat vind ik vreslijk. Ik drink bijna niet op één Jillz per maand na dan. Toch verkiezen ze slanke ongezonde mensen boven iemand die zwaarder is maar die wel gezond leeft.

Weet je wat het aller ergste is? Als ik dans ga ik niet meer die oude vertrouwde droomwereld in. Ik maak geen tocht meer over het toneel. Ik voel geen liefde meer en geen rust meer als ik de vloeiende bewegingen maak. Alles wat ik voel is een gebroken hart. Bereid je dus voor op nog een aantal deprimerende logs verspreid over de tijd en ik hoop dat je ondanks dat toch blijft meelezen.

2 opmerkingen:

  1. aah meid toch! Wat ontzettend verschrikkelijk, maar ik kan het me wel voorstellen dat het gewoon niet leuk is als ze rokende meiden wel aannemen en jou niet... Pff, slaat gewoon nergens op!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het meest frustrerende is dat ik niet meer weet wat ik wil. Dankje aan de steun heb ik veel ;)

    BeantwoordenVerwijderen