"Ik heb altijd gezegt dat ik me niet zou laten testen. Afgelopen week heb ik besloten dit wel te laten doen maar heb me laten meeslepen met m'n maatschappelijk werkster. Je wilt misschien wel weten waarom ik het eigenlijk niet wil. Wat moet ik doen als ik weet dat ik het heb? Ik word waarschijnlijk niet eens veertig." Schreef ze, het ontroerde me.
Een lieve vriendin, ken haar al een aantal jaar. Wist al een tijd dat haar vader en moeder niet haar biologische waren. Haar broer heeft zich laten testen, hij heeft het niet. Huntington. Ze doet het, ze gaat zich ook laten testen. Een traject van maanden. Ze kan zich nog terug trekken, zeggen dat ze het toch niet doet.
Ze heeft gelijk. Wat moet je doen als je weet dat je doodgaat? Ga je de hele dag thuis in hoekje zitten of ga je alles doen wat god verboden heeft? Wat wil je eigenlijk allemaal nog doen in je leven? Wil je een wereldreis maken of misschien wil je wel emigreren naar een ander, warm land.
Ik hoop, net als waarschijnlijk vele andere en zijzelf, dat het ook aan haar voorbij mag gaan. Ze verdiend een goed, gezond maar vooral een lang leven. Iedereen verdiend dat toch? Je ontroerd me, lieve vriendin. Geniet van het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten