Mijn oerkracht is mij lief

Ik realiseer me nu pas hoe gezegend ik ben met de kracht die ik bezit. Afgelopen dinsdag werd ik nog eens met mijn neus op de (fijne) feiten gedrukt. Eerst bij de mensendieck/chronisch pijn-therapie en later nog eens door mijn slb-docent van vorig jaar tijdens de propedeuse-uitreiking. Hoe sterk ik eigenlijk ben.

Wanneer ik voor het laatst stress heb gehad? Hoelang geleden het is dat ik me voor het laatst iets heb aangetrokken van wat een ander van me dacht? Ik heb eerlijk waar géén idee. Vaak vragen vriendinnen me hoe ik dat doe. Nooit stressen voor een tentamenweek of me erdoorheen slaan op belangrijke momenten, terwijl het even moeilijk is, en dan toch keihard rocken. Ik noem het mijn oerkracht, want een andere verklaring heb ik er echt niet voor.

Mijn leven is niet altijd zo geweest. Op de basisschool had ik altijd moeite met het maken van toetsen en zelfs nog in het eerste jaar op de middelbare school ging het 'net aan'. Ik denk dat de echte omslag kwam door de scheiding van mijn ouders. Halleluja, scheidingen kunnen ook een positieve werking hebben!! 's Middags ging mijn vader weg, 's avonds stond ik gewoon in de dansschool te trainen. Hallo, de wereld draait gewoon door hoor! Heel wat mensen dachten dat ik wegliepen voor mijn verdriet. Best logisch, want meestal hebben mensen het moeilijk in zo'n situatie, maar bij mij was niets minder waar.

De mentaliteit heb ik altijd gehouden. In het vierde jaar op het VMBO was ik veel ziek, ik werd afgewezen voor de opleiding die ik wilde doen.. Of het nu groot of klein is, ik sla me overal doorheen. Ik weet wat ik wil en ik weet dat ik dat hoe dan ook ga bereiken. Daar heb ik niemand voor nodig, alleen mezelf. Wat mij typeert is: al stort de hele wereld om me heen in, ik ga gewoon door. Niets of niemand krijgt mij er ooit onder.

Ik ben positief, optimistisch maar verre van naief. Noem me harteloos of hard, maar ik weet gewoon dat ik verdomde sterk ben. En daar ben ik heel blij mee en ontzettend trots op!