23 jul 2014

Over het verrijken van je leven


Ik had het er van de week over met een vriendin. Mensen die in je leven komen en soms voor altijd blijven, maar vaker weer verdwijnen. Hoe ik daar over dacht en of ik sommigen miste? 
Ik houd van mensen. Observeer ze graag. Leer graag meer weten over hun denk- en levenswijze. Dat is eigenlijk wel het belangrijkste: ik leer graag van anderen. Vorige week hoorde ik iemand verontwaardigd zeggen dat een kennis al het contact met haar ouders had verbroken. Ongelofelijk, vond ze het. Nu zijn ouders over het algemeen een stabiele factor in je leven, maar wat als zij helemaal niet bij je passen? 

Mijn mening is dat mensen in mijn leven zijn om het te verrijken. Zonder hen is het goed, maar met sommigen is het leven nóg leuker. Bepaalde mensen, zoals mijn moeder en Pepijn, zijn al heel lang in mijn leven. Zij blijven mijn leven verrijken en met hen heb ik een onbreekbare band. Vriendinnetjes van bijvoorbeeld de middelbare school zijn niet meer zo aanwezig in m'n leven, terwijl ik toen héél goed met ze op kon schieten. Niet omdat we ruzie hebben, maar gewoon omdat we 'uit elkaar zijn gegroeid'.

Mensen komen en gaan, sommigen blijven. Soms is het rot, maar ik geloof dat het nou eenmaal zo gaat. Je kunt aan iemand blijven hangen die helemaal niet meer bij je past en eigenlijk liever niet meer bij jou is, maar dan verrijk je je leven niet meer. Er zijn dan twee mensen ongelukkig, en dat is toch helemaal niet wat je wil.

Hoe denk jij over dit onderwerp en is het ondenkbaar dat kinderen met hun ouders 'breken'?

2 opmerkingen:

  1. Mooi gezegd! Ik zie het ook zo inderdaad, al moet ik er niet aan denken dat ik zou breken met mijn ouders. :)

    BeantwoordenVerwijderen